Toplum olarak tabulara, yalan ahlak kurallarına hapsedildik… Geçmiş olsun.
Çocuklara bir çok şeyden önce küfür etmenin ayıp olduğunu öğrettik. Oysa Can Yücel abimiz değil miydi “Küfür burjuvazinin ağzında lağım çukurudur, işçi sınıfının ağzında açan çiçektir.” diyen?
Küfür her şeyden önce bir dilin zenginliğidir. Örneğin bir “varlığa” tecavüz edeni, tecavüzcü olarak tasvir ederiz. Ancak küfürler tecavüzcüleri kollayan makam mevki sahipleri için vardır. Dilimiz, bu makam mevki sahiplerine ne kadar küfür edebiliyorsak o kadar zengindir.
Dil bilimini bir köşeye bırakıp ahlaki açıdan bakacak olursak… Yanında çalıştırdığı işçinin hakkını sömüren dayıya edilen küfür başka, mahallenin sevimli çocuğuna edilen küfür bambaşkadır. Yani aslında küfürüm ahlaksızlığı eden kişiyle değil edilen kişiyle alakalıdır.
Küfür samimiyettir lan. İstediği kadar “ahlaklılardan” oluşsun, bir dost muhabbetinde küfür her zaman vardır.
Duvarlarda sıkça gördüğümüz üzere “Yerinde edilen küfür şiir gibidir.” Hepimizin ezildiği, sömürüldüğü bu dünya da tam yeridir.
Rahat bırakalım artık çocukları. Olur olmadık yerde kibarlık yapmasınlar, uyumlu, terbiyeli bireyler olmasınlar. Biz beceremedik bari onlar bozuk sistemin tam ortasına s*çsınlar.
