Bir şeylere ilk uyanmaya başladığım zamandı annemle odamı toplamadığım için kavga ettiğimiz zamanlar. Diğer erkek çocuklarında olduğu gibi dağınık bir odam vardı ve annem inatla bana odayı toplatmaya çalışıyordu. “Misafiri benim odamda mı ağırlayacaksın?” derdim. Sonradan idrak ettim ki annem odamın dağınıklığından RAHATSIZDI ve bana toplattıramadığında kendisi toplardı.
Daha sonraları küfürden RAHATSIZ olan insanların bu durumla karşılaştıklarında tepki gösterdiklerini fark ettim. Bu yüzden tepki gösterip bunun ile mücadele etmişlerdi. Gittikçe büyüyen örneklerde insanların tepki vermesinin asıl sebebinin meydana gelen olaylardan RAHATSIZ olmaları olduğunu idrak ettim. Yani yerinden kalkıp bir şeyleri değiştirmek amacı ile efor sarf etmek için bir şeyden RAHATSIZ olması gerektiği, insanın en temel etki tepki mekanizması idi.
Daha daha sonraları ise insanların RAHATSIZ olmaları durumunda mekan değiştirdiklerini de fark ettim.
Genellikle tepki vermeden önce mekan değiştirmeyi tercih ediyorlardı. Bu da o kişiler için çözümdü ama bu durumda asıl problem hala varlığını sürdürüyordu. Mekan değiştirdiklerinde bundan kaçsalar da sorun büyüdüğünde ve kaçamaz hale geldiklerinde artık üstüne gitmeye, çözmeye veya ortadan kaldırmaya çabalıyorlardı. Ülkenin tamamını etkileyecek büyük bir krizden yerde kalmış bir çorabı kaldırmaya kadar aynı prensip geçerli idi.
Benim kararım ise sorunları gizlemek yerine onları direk söylemek oldu.
İnsanları yani sizi RAHATSIZ edeceğim, haykırarak sorunlar ile gırtlağınıza çökecek, kaçacak yer bırakmayıp sorunları çözmek zorunda bırakacağım sizi. Sorunlardan oluşan kocaman bir yığın bırakmaktansa çözümlerden oluşan ufak bir tümsek bırakmak istiyorum ardımda. Bunun için sizi daha çok RAHATSIZ edeceğim ve verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür dilemiyorum.
Hacı GKŞVA
