Keşke bu kadar adil olmasak düşlerimizde. Ucu bucağı olmayan hayaller dünyasının Robin Hood’u kim olacak ki? Kim nasıl karar verecek zengine fakire; hayalin derinliğine, sığlığına, alçaklığına yüksekliğine?
Gerçekten kopmamak uğruna gerçekten uzaklaşma gayreti daha fazla içimizde.
Sürekli bir karmaşa curcunası işgali altında kaldıkça, asıl gerçeği unutuyor beynimiz: kendi beynimizi kendimiz yıkıyoruz aslında. Kimseye gerek kalmadan.
Ama bir suçlu gerekli.
Düşüncelerin katili her zaman çamur atılandır. Çünkü herkes üstündeki pisliği başkasına silkeler tozunu bulaştırır. Aynaya bakınca da apak görür kendini. Kimse kendi düşüncelerinin katili olduğunu kabullenmez. Yüzleşmekten korktukça gerçeğe yaklaştığını sanar ama gerçek ona sadece el sallar.’O gemi bir gün gelecek‘ diye. Saflaştırmaya çalıştıkça kalbimizi, beynimizi damıtıyoruz aslında. Ruhumuzu duygularından ayırıyoruz bir yerde. Yazılı saman kağıtları samanlığa en saf haline dönüyor. Saflaştırdıkça hayallerimizi yakıyoruz aslında…
