Kişi kendini zaman zaman böyle bir hissin içerisinde bulur. Bazen bulur ve bu hissin içinden çıkamaz.
1) Kişi bu durum yüzünden kendi evine bile yabancı olur.
Her gece yattığı o yatak ya da her zaman kullandığı o mutfak onun değilmiş gibi.
2) Bazen kendini boşluğa bakarken bulur. Yaşadığı yeri sorgular.
“Gerçekten olmam gereken yer burası mı?”
3)Bu düşüncenin nedeni, ayrılıklardan veya kişiyi derinden sarsan ölümlerden kaynaklanıyor olabilir.
4) Yeri gelir kişiye göre hayat “harika”dır, yaşamak “çiçek”tir. Yeri gelir “cehennem”dir, “böyle bir hayat olmamalı”dır.
5) Kişinin kafasında hep bir yere gitme isteği vardır. O yerden de başka bir yere…
Hep bir kovalamaca: Hayatı mı, zamanı mı? Belki de bu sadece mutluluk arayışıdır.
6) Bir yere ait olmama hissini kişiye hissettiren diğer bir durum ise çevresiyle olan uyumsuzluğudur.
7) Bu his kafa patlatmaya kadar gidebilir.
Hangisi daha iyi: Bir yere ait olmak mı yoksa olmamak mı?
8) Kişinin aklında sorular döner. “Gerçekten kendimi ait hissedebileceğim bir yer var mı?”
9) Kişi nerede değilse oraya hayat varmış gibi hisseder.
Baudelaire’nin bir sözü var, bilirsiniz: “Nerede değilsem orada iyi olacakmışım gibi gelir.”
10) Aslında kişi dünyaya aittir. Ne birine, ne bir yere, ne bir eşyaya…
11) Bu hissin güzel yanı ise; kişi hiçbir zaman toplum tarafından şekillendirilemez. Buna karşı koyabilir.
